باز پنجره های ملکوت به بهانه ای دیگر وا می شود و عاشقانه می سراید: «أین الرجبیون...»
حلول ماه عبادت، رجب، مبارک باد

صدای پای رجب

صدای دیر آشنایی از آن سوی ملکوت می آید. صدای هلهله و شادی آسمانیان. صدای دعوت و بشارت.

طنین آواز ملکوتیان است. پیغام دعوت آورده اند و تمام ذرّات هستی را به میهمانی می خوانند.

صدای پا می آید.صدای پای مبارک نیایش و مناجات. صدای پای آمرزش و بخشش. پیداست که میهمانی برپاست. میهمانی ای از جنس نور و عشق و حضور.از جنس نوشدن.

صدا می آید.صدای روح بخش و قدسی ماه رجب. صدای جوشش چشمه ی مهربانی ها و بخشش ها.چشمه ای گوارا و سفید، به پاکی و سفیدی دل های دست نخورده ی کودکی هایمان؛ دل های خط نخورده و بی تکلیف. چشمه ای شیرین، به شیرینی عسل خوش گوارای بندگی و عبودیّت.

خوان گسترده ی رحمت الهی همه جا در برابر عالمیان گشوده شده است. همه ی ذرّات تشنه ی دیدارند. با حضور در چنین لحظه ها و دقایق نورانی، چگونه در غبار لحظه ها ساکن شویم و با بوی ماه رجب همراه نگردیم؟ چگونه این فرصت و این دم را غنیمت نشماریم؟

اگر این ماه نبود، لحظه های خالی ذهنمان نجوای نمناک خدایی شدن را کم داشت.

 

هر کس یک روز از ماه رجب را از سر ایمان و اخلاص روزه بگیرد، گناهانش آمرزیده می شود.

امام جعفر صادق (ع) به نقل از رسول الله (ص) ماه رجب را ریسمانی بین خود و بندگانم قرار دادم که هر کسی به آن چنگ زند به من برسد.