طمع

أزْرى بنفْسه من اسْتشْعر الطّمع و رضي بالذّلّ منْ كشف عنْ ضرّه و هانتْ عليْه نفْسه منْ أمّر عليْها لسانه.
آن كه جان را با طمع ورزى بپوشاند خود را پست كرده ، و آن كه راز سختى هاى خود را آشكار سازد خود را خوار كرده، و آن كه زبان را بر خود حاكم كند خود را بى ارزش كرده است.
 
تهیدستی
الْبخْل عارٌ و الْجبْن منْقصةٌ و الْفقْر يخْرس الْفطن عنْ حجّته و الْمقلّ غريبٌ فى بلْدته
بْخل ننگ و ترس نقصان است . و تهيدستى مرد زيرك را در برهان كند مى سازد و انسان تهيدست در شهر خويش نيز بيگانه است
 
شناخت
الْعلْم وراثةٌ كريمةٌ و الْآداب حللٌ مجدّدةٌ و الْفكْر مرْآةٌ صافيةٌ
دانش، ميراثى گرانبها، و آداب، زيورهاى هميشه تازه، و انديشه، آيينه اى شفاف است
 
ارزش هاى رازدارى و خوشرويي
صدْر الْعاقل صنْدوق سرّه و الْبشاشة حبالة الْمودّة و الاحْتمال قبْر الْعيوب و روي أنّه قال فى الْعبارة عنْ هذا الْمعْنى أيْضاً الْمسْألة خباء الْعيوب و منْ رضي عنْ نفْسه كثر السّاخط عليْه
سينه خردمند صندوق راز اوست و خوشرويى وسيله دوست يابى، و شكيبايى، گورستان پوشاننده عيب هاست. و يا فرمود: پرسش كردن وسيله پوشاندن عيب هاست ، و انسان از خود راضى، دشمنان او فراوانند
 
صدقه
و الصّدقة دواءٌ منْجحٌ و أعْمال الْعباد فى عاجلهمْ نصْب أعْينهمْ فى آجالهمْ
صدقه دادن دارويى ثمر بخش است، و كردار بندگان در دنيا، فردا در پيش روى آنان جلوه گر است
 
دنیا
و قال [عليه السلام] إذا أقْبلت الدّنْيا على أحدٍ أعارتْه محاسن غيْره و إذا أدْبرتْ عنْه سلبتْه محاسن نفْسه
چون دنيا به كسى روى آورد، نيكى هاى ديگران را به او عاريت دهد ، و چون از او روى برگرداند خوبى هاى او را نيز بربايند.
 
معاشرت
خالطوا النّاس مخالطةً إنْ متّمْ معها بكوْا عليْكمْ و إنْ عشْتمْ حنّوا إليْكمْ
با مردم آن گونه معاشرت كنيد، كه اگر مْرديد بر شما اشك ريزند، و اگر زنده مانديد، با اشتياق سوى شما آيند
 
بخشش
إذا قدرْت على عدوّك فاجْعل الْعفْو عنْه شكْراً للْقدْرة عليْه
اگر بر دشمنت دست يافتى، بخشيدن او را شكرانه پيروزى قرار ده
 
دوست يابي
أعْجز النّاس منْ عجز عن اكْتساب الْإخْوان و أعْجز منْه منْ ضيّع منْ ظفر به منْهمْ
ناتوان ترين مردم كسى است كه در دوست يابى ناتوان است، و از او ناتوان تر آن كه دوستان خود را از دست بدهد

شکرگذاری
إذا وصلتْ إليْكمْ أطْراف النّعم فلا تنفّروا أقْصاها بقلّة الشّكْر
چون نشانه هاى نعمت پروردگار آشكار شد، با ناسپاسى نعمت ها را از خود دور نسازيد
 
سرزنش
ما كلّ مفْتونٍ يعاتب
هر فريب خورده اى را نمى شود سرزنش كرد
 
تقدیر
تذلّ الْأمور للْمقادير حتّى يكون الْحتْف فى التّدْبير
كارها چنان در سيطره تقدير است كه چاره انديشى به مرگ مى انجامد
 
در گذشتن از خطای جوانمردان
أقيلوا ذوى الْمروءات عثراتهمْ فما يعْثر منْهمْ عاثرٌ إلّا و يد اللّه بيده يرْفعه
از لغزش جوانمردان در گذريد، زيرا جوانمردى نمى لغزد جز آن كه دست خدا او را بلند مرتبه مى سازد
 
عمل گرايى
منْ أبْطأ به عمله لمْ يسْرعْ به نسبه
كسى كه كردارش او را به جايى نرساند، افتخارات خاندانش او را به جايى نخواهد رسانيد
 
يارى كردن مردم
منْ كفّارات الذّنوب الْعظام إغاثة الْملْهوف و التّنْفيس عن الْمكْروب
از كفّاره گناهان بزرگ، به فرياد مردم رسيدن ، و آرام كردن مصيبت ديدگان است
 
ترس از خدا
يا ابْن آدم إذا رأيْت ربّك سبْحانه يتابع عليْك نعمه و أنْت تعْصيه فاحْذرْه
اى فرزند آدم! زمانى كه خدا را مى بينى كه انواع نعمت ها را به تو مى رساند تو در حالى كه معصيت كارى، بترس
 
رفتار شناسى
ما أضْمر أحدٌ شيْئاً إلّا ظهر فى فلتات لسانه و صفحات وجْهه
كسى كه چيزى را در دل پنهان نكرد جز آن كه در لغزش هاى زبان و رنگ رخسارش، آشكار خواهد گشت
 
روش درمان دردها
امْش بدائك ما مشى بك
با درد خود بساز، چندان كه با تو سازگار است

بى نيازى از عذر خواهى
الاسْتغْناء عن الْعذْر أعزّ من الصّدْق به
بى نيازى از عذر خواهى، گرامى تر از عذر راستين است

برترين پارسايي
أفْضل الزّهْد إخْفاء الزّهْد
برترين زهد، پنهان داشت زهد است
 
ضرورت ياد مرگ
إذا كنْت فى إدْبارٍ و الْموْت فى إقْبالٍ فما أسْرع الْملْتقى
هنگامى كه تو زندگى را پْشت سر مى گذارى و مرگ به تو روى مى آورد، پس ديدار با مرگ چه زود خواهد بود
 
راه بى نيازى
أشْرف الْغنى ترْك الْمنى
بهترين بى نيازى، ترك آرزوهاست

آرزوهاى طولانى
منْ أطال الْأمل أساء الْعمل
كسى كه آرزوهايش طولانى است كردارش نيز ناپسند است