کاربرد عصا به عنوان وسیله کمکی در رفت و آمد نابینایان، از سده‌ها پیش متداول بوده، ولی به کار گیری عصای سفید به شکل امروزی و به عنوان نماد بعد از جنگ جهانی اول رایج شد.

در سال ۱۹۲۱م. جیمز بیگز عکاس انگلیسی که در سانحه‌ای بینایی خود را از دست داده بود برای در امان ماندن از تصادف حین رفت و آمد در خیابان‌های اطراف محل زندگی خود ابتکار استفاده از عصای سفید را به کار برد و پس از آن بود که دو پژوهشگر آمریکایی قانون عصای سفید را نوشتند و ۱۵ اکتبر به عنوان روز جهانی نابینایان یا قانون عصای سفید تعیین شد. عصای سفید می‌تواند ضامن جان و سلامت یک نابینا باشد.

مصر باستان نخستین تمدنی بود که به علل و روش‌های درمانی برای انواع معلولیت‌ها می‌پرداخت؛ چنان‌که در برخی از دوره‌ها، بخش چشم‌گیری از شاعران و نوازندگان مصر باستان، نابینایان بودند. برای نمونه، در دورهٔ پادشاهی میانه در مصر (۲۰۴۰ تا ۱۶۴۰ پیش از میلاد)، بر روی دیوار مقبره‌ای، تصویر چنگ‌نواز نابینایی آمده است. مصریان بیش‌تر از آن که به کشف علل و راه‌های درمان نابینایان بپردازند، به مراقبت‌های اجتماعی آنان در جامعه توجه داشتند.

آمارها نشان می‌دهد که شمار کسانی که در جهان با مشکلات بینایی زندگی می‌کنند، نزدیک به ۲۵۳ میلیون نفر است؛ که ۳۶ میلیون نفر از آنان نابینای کامل هستند و ۲۱۷ میلیون نفرشان، نابینایی کم تا شدید دارند.